دانش و توانمندی مدیران بومی مازندران در تراز کشوری است

اختصاصی باران شمال – “دانش و توانمندی مدیران بومی مازندران در تراز کشوری است” یعنی، به این باور مشترک برسیم که مرغ همسایه غاز نیست. بحث جابجایی مدیران و انتصاب افراد جدید همواره پس از انتخابات ریاست جمهوری مطرح است و بالطبع نیروهای جناج پیروز در صدد جایگزینی مدیران وابسته به حزب و جناح خود در جایگاه ها و پست های مدیریتی هستند.

جدا از پذیرش یا عدم پذیرش این رویکرد که قطعاً با مزایا و معایبی همراه است و امکان دارد در مقاطعی به حذف برخی نیروهای کارآمد و به کارگیری تعدادی افراد ناکارآمد منجر شود، باید بپذیریم این رویه سال هاست در بین سیاسیون به یک اصل محتوم و قطعی تبدیل شده است.

استان مازندران هم از این رویکرد، بی بهره نیست و مازندرانی هایی که مشارکت بالایی در انتخابات داشتند، با روی کار آمدن رئیس جمهور و صدور ابلاغ استاندار، نوید روزهای خوش برای توسعه استان را انتظار می کشند. قطار تغییرات به راه افتاد و مدیران دولت روحانی در حال پیاده شدن از قطار مدیریت هستند.

در این بین، جامعه فرهیخته مازندران که اتفاقاً تعداد آنها نیز کم نیست منتظر انتصاب افراد شایسته ، دارای رزومه و کارنامه وزین، متعهد و متخصص و البته بومی ( با توجه به غنای مدیریت در استان) هستند. اما این روزها شاهد آن هستیم که برخی سایت‌ها و رسانه های مازندران با شوقی وصف ناپذیر خبر از آمدن معاون سیاسی و امنیتی غیر بومی در استان می دهند و مشتاقانه به استقبال گزینه های غیر بومی می روند که جای تعجب دارد، چون همین ها بعدا به نقد از مدیران پروازی خواهند پرداخت.

هر چند غیر بومی بودن دلیل بر ناکارآمدی نیست و قطعاً اثرات حضور یک مدیر غیر بومی قوی از مدیر بومی ناتوان در توسعه استان نقش بسزایی دارد ولی ذکر این نکته ضروریست که مازندران یک استان کم برخوردار و توسعه نیافته به لحاظ مدیریت و نیروی انسانی نیست.

قطعاً اگر نیرویی شایسته به لحاظ مدیریتی در جایگاه معاونت سیاسی و امنیتی در استان وجود نداشته باشد، انتصاب مدیر غیر بومی توانمند یک گزینه معقول و منطقی باشد ولی در استانی که به جرات می توان گفت تراز مدیران توانمندش در سطح کشوری است، ضمن احترام به همه مدیران غیر بومی باید گفت: انتصاب مدیر غیر بومی چندان توجیه ندارد.

انتصاب مدیران پروازی و غیر بومی و انتشار آن از سوی برخی رسانه ها، آدم را یاد ضرب المثل « مرغ همسایه غاز است » می اندازد. براستی چرا ما مازندرانی ها اینگونه هستیم و جالب تر اینکه همیشه ادعا می کنیم که چرا به مازندران توجه نمی شود؟

پاسخ این سئوال را باید در رفتار خودمان جستجو نماییم وقتی که ما برای نخبگان خود ارزشی قائل نمی شویم چگونه انتظار داریم که دیگران برای ما دل بسوزاند و ما را به حساب آورند؟ آیا واقعا مازندران دارای فقر نیروی انسانی است ؟

آیا مردم استان که بالاترین مشارکت را داشتند و بیشترین رای را به جناب دکتر رئیسی دادند حال که وزیر بومی در این دولت ندارند، در استان خود، مدیر بومی هم حق ندارند داشته باشند؟ روی سخن با نمایندگان و مسئولین نیست بلکه با آنانی است که ادعای فضل می نمایند و خود را دایه دلسوزتر از مادر می دانند.

اما کمر همت به کشتن فرزندان باهنر این مرز و بوم بستند!!  همه ما آقای علی شیرازی را می شناسیم و از اخلاق و فضائل انسانی ایشان و اعتقاد و توجه راسخشان به اصحاب قلم و رسانه باخبریم ، می دانیم که برخاسته از قشر ضعیف اما فرهیخته جامعه می باشد و سلسله مراتب اداری را با کار و توانمندیش طی نموده و وابسته به جریان های قدرت نیست و در جایگاه سرپرستی معاونت سیاسی ،امنیتی و اجتماعی بسیار خوب ظاهر شده و به خبرنگاران هم بها داده وموجب آشتی اصحاب رسانه با استانداری گردیده است

اینکه ظرفیتی مثل ایشان را نادیده بیانگاریم و به استقبال مدیر غیربومی برویم یعنی سرمایه سوزی، یعنی نخبی کشی، یعنی جوانان انقلابی و ولایی مازندران را نادیده انگاری؛ وانگهی اگر به شیرازی اعتقادی نداشته باشیم آیا شیرازی های دیگری در این استان وجود ندارند که بدنبال واردات مدیر از چند استان دورتر باشیم ؟

جای بسی تامل است این درد کی مداوا می شود وقتی که وصف درد کنیم اما درمان را انکار نماییم؟ واقعا جای پرسش است، سرزمینی که اینگونه نخبگانش مورد بی مهری قرار می گیرند آیا امیدی به پیشرفت آن است؟ آری خود کرده را تدبیر نیست و با نوشتن بدون باور، استان رنگ توسعه را نخواهد دید؛ زمانی که اینگونه به مسلخ فرزندان این مرز و بوم رفته و با شوق به استقبال مدیران پروازی برویم.

باشد روزی که تمام نابسامانی ها و مشکلات استان را از مدیران و نمایندگان نبینیم اگرچه آنان نیز وظیفه مند هستند اما رطب خورده کی کند منع رطب ؟ لذا خود باید به این باور مشترک برسیم که مرغ همسایه غاز نیست.