هجمه های گسترده علیه مازندران صنعتی ادامه دارد! / بهانه های سریالی محیط زیست، صدا و سیما و دانشگاه علوم کشاورزی

باران شمال: به نقل از کرانه پروژه پتروشیمی مازندران یکی از طرح های پر حاشیه و پر سر و صدای سال های اخیر بوده که موافقان و مخالفان بسیاری دارد.

با اینکه نگاه دولت سیزدهم به مازندران مثبت بوده و احداث پتروشیمی با رعایت کامل مسائل زیست محیطی را برای رونق اقتصاد و اشتغالزایی این استان در نظر گرفت اما انگار برخی نمی خواهند شکوفایی صنعتی در مازندران اتفاق بیفتد!

این گروه از همان نخستین زمزمه های احداث پتروشیمی در شرق استان، ساز مخالفت را کوک کرده اند و همچنان بر عدم احداث آن چه در حوالی میانکاله بهشهر و چه در گُهرباران ساری اصرار می ورزند.

در این میان عملکرد دوگانه سازمان محیط زیست و صدا و سیما درباره پروژه پتروشیمی استان جالب توجه است و به نظر می رسد آنچه این دو نهاد به خورد افکارعمومی می دهند، چندان صحت نداشته باشد و به مصلحت مازندران نباشد.

سازمان محیط زیست که ابتدا موافق احداث پتروشیمی در استان بود و حتی مجوز احداث آن را صادر نمود پس از تغییر مدیریتی در این سازمان، به ناگاه تغییر موضع داد و به بهانه اینکه پروژه پتروشیمی در زیستگاه میانکاله واقع شده از اجرایی شدن آن جلوگیری نمود.

این موضوع، خود نشان دهنده آن است که این سازمان چارچوب و قواعد مشخص ندارد و تصمیمات بر اساس نظرات و سلیقه های شخصی و گروهی اتخاذ می شود نه مسائل فنی و کارشناسی!

وگرنه در یک سازمان قاعده دار و ساختارمند با تغییرات مدیریتی، مواضع و مجوزها بالعکس نمی شوند. چون مسائل فنی، مشخصه های خود را دارد و مطابق با اصول و چارچوب تعیین شده، می توان گفت اجرای یک پروژه تایید یا رد است.

واقعا چطور می شود که مدیرکل سابق ارزیابی زیست محیطی سازمان محیط زیست این پروژه را تایید و مجور آن را صادر نماید اما در فاصله یکماه و با تغییر مدیریتی، همه چیز وارونه شود و مواضع اعلام شده قبلی کلا مردود گردد!

در حالی که به گفته مجریان این طرح، زمین پتروشیمی در فاصله ای قانونی از تالاب واقع شده و ارتباطی با زیستگاه ندارد. چرا که تالاب میانکاله ۱۲ هزار کیلومتر کمربند امنیتی دارد و مخالفان این پروژه با توسل به حواشی کم اساس و شائبه های نادرست، همواره در صدد منفی ساختن ذهنیت مردم نسبت به پتروشیمی بوده اند.

حتی رسانه ملی هم با انتشار گزارشی در تلویزیون از بسته شدن پرونده پروژه پتروشیمی مازندران به دلایل محیط زیستی پرداخت و به کل آن را برای مازندران منتفی دانست.

حال آن که این پروژه که در  ۱۵ کیلومتری میانکاله و در روستای حسین آباد واقع شده هیچ ارتباطی به زیستگاه میانکاله ندارد و فاصله های قانونی رعایت شده است.

طبق استانداردهای اعلام شده، فاصله هوایی این پروژه با میانکاله باید ۱۴۰۰ متر باشد اما فاصله این پروژه با زیستگاه نزدیک ۷ هزار متر و چند برابر فاصله ی مد نظر است.

در حالی که انتظار می رفت محیط زیست مازندران پس از مطالعات و بررسی های لازم، خود نظریه ای مستقل و کارشناسی شده پیرامون رعایت شدن همه مسائل زیست محیطی ارائه نماید، گوشش به دهان محیط زیست کشور است و خود نظری مستقل ندارد.

اینگونه تصمیمات خلق الساعه و مخالفت های لجاجت بار، موجب واکنش استاندار مازندران نیز شده بود و او در این رابطه تاکید کرد که پتروشیمی مازندران باید بر اساس مقررات و اصول قانونی نهادهای مسئول از جمله سازمان محیط زیست ایجاد شود و در این زمینه مجوزهای لازم دریافت شود.

حسینی پور خواستار تجدید نظر سازمان محیط زیست کشور شده بود  و از آمادگی استانداری برای هر گونه همکاری با دوستان سازمان محیط زیست سخن گفت.

وی افزود: برخلاف اخبار نادرستی که بعضی جریانات و گروه‌های داخل کشور و برخی از معاندین در خارج از کشور منتشر می‌کنند تا مسئله را سیاسی جلوه دهند، اتفاقا این موضوع یک مسئله طبیعی و عادی است و در حوزه تخصصی خود در حال بررسی است.

استاندار مازندران از مردم استان به ویژه مردم منطقه ای که قرار است پتروشیمی در آن ایجاد شود درخواست کرد: با درایت و خویشتنداری طوری رفتار کنند که بررسی‌های کارشناسی از ریل اصلی خود خارج نشود.

وی در پایان اطمینان داد: در حوزه تضییع حقوق مردم در تمام حوزه‌ها با قدرت ایستادگی خواهیم کرد و هر سرمایه‌گذاری که بخواهد در این استان سرمایه گذاری کند مسیر را برای این امر مهم هموار خواهیم کرد.

پر واضح است که در چنین شرایطی بگوییم مخالفت ها با پروژه پتروشیمی مازندران دلایل سیاسی دارد نه زیست محیطی!

و همانطور که شریعتی نماینده شرق مازندران در مجلس اذعان داشت این پروژه از لحاظ فنی کاملا سالم است و اگر احداث آن متوقف شود، دود آن به چشم همه مردم مازندران خواهد رفت.

او حتی پیشنهاد داد محیط زیست، نتایج استانداردها و شاخصه ها و مطالعات خود را پیرامون پروژه مربوطه به رسانه ها بدهد و آنها به عنوان واسطه میان مردم و مسئولان قضاوت کنند که آیا این پروژه صلاحیت احداث دارد یا خیر.

اما با گذشت بیش از یکسال همچنان محیط زیست از ارائه استاد مربوطه به رسانه ها خودداری می کند و علیرغم برخورداری مکان در نظر گرفته از همه امکانات مربوطه چون آب کافی، زمین لازم، نزدیکی به شبکه ریلی و بندر و… بر مخالفت خود اصرار می ورزد.

در چنین شرایطی بود که بحث احتمال انتقال این پروژه به نقاط دیگر مازندران مطرح شد. کاری که اگرچه به لحاظ زیرساختی دشوار می نمود اما به دلیل اهمیت طرح و نقش مهم آن در توسعه استان، تلاش های برای تحقق آن ادامه دارد.

از اینرو رابزنی های بسیار جدی با محوریت استانداری مازندران آغاز شد و نتیجه مشورت ها با سرمایه گذار پیشین و یکی از نمایندگان ساری در مجلس آن شد تا پتروشیمی مازندران با کمی فاصله از کرانه های «تالاب بین المللی میانکاله» در ناحیه ساحلی سوته گُهرباران ساری» احداث شود.

مکان فعلی، زمینی به مساحت یکصد هکتار دارد و در گذشته با هزینه چهار میلیارد تومانی به «دانشگاه کشاورزی ومنابع طبیعی ساری» برای امور پژوهشی در حوزه کشاورزی واگذار شده بود.

گفته می شود این مکان بر اساس طرح مولد سازی اموال مازاد دولت از دانشگاه علوم کشاورزی بازپس گرفته شده و برای ساخت مجتمع پتروشیمی اختصاص یافته است.

اما گویا دانشگاه علوم کشاورزی نیز مخالف این انتقال و احداث این پروژه است و می بینمی که هنوز پس از گذشت یک سال از توقف احداث پتروشیمی میانکاله، این قطعه زمین تعیین تکلیف نشده و به عرصه های ملی و طبیعی باز نگشته است.

شاید یکی از دلایل تاخیر این امر، همین مخالفت های ریشه دار و همه جانبه است. اصولا مازندران در گرفتن اعتبارات و پروژه های بزرگ چون پتروشیمی و منطقه آزاد، پالایشگاه و … ضعف عمده دارد.

نگاه های منطقه ای و بخشی مسئولان و نمایندگان در طول دهه های مختلف باعث شد مازندران از قطار توسعه کشور جا بماند و همچنان درگیر اختلافات داخلی باشد.

اینکه هر شهرستان و حوزه انتخابیه تلاش دارد طرح های مختلف را در منطقه خود احداث کند و نگاه ها استانی و کلی نیست خود اصلی ترین عامل توسعه نیافتگی مازندران است.

کاری که اصفهانیا، آذری ها، سمنانی ها و برخی استان های دیگر در آن تخصص دارند و با جذب پروژه های گوناگون در نقاط مختلف استان، در صدد تحقق توسعه همه جانبه برای اتسان خود هستند.

اما مازندرانی ها معمولا طرح ها و پروژه های بزرگ را به دلیل همین اختلافات و بخشی نگری از دست می دهند و اساس تفکرشان این است دیگی که برای من نجوشد برای هیچ کسی نجوشد!

امیدواریم با اتحاد و همدلی این پروژه در مازندران به سامان برسد. ما هم موافق آسیب زدن به محیط زیست نیستیم و حتما بر رعایت تمام مسائل زیست محیطی تاکید داریم.

همچنان که قاره سبز در طول سده اخیر چنین کرده و هم محیط زیست و هم صنعت خود را شکوفا نموده است. به امید روزی که کشور ما هم به این نقطه برسد که توسعه صنعت با حفظ محیط زیست منافاتی ندارد و می شود با رعایت ضوابط کارشناسانه هر دو امر را محقق ساخت.