مازندران در آتش زباله؛ معامله سبز با چین یا فرصتی برای فرار از مسئولیت؟

سرمایه‌گذاران چینی به دنبال مدیریت پسماند مازندران؛ وعده‌های سبز یا پاشنه آشیل دولت؟

در اختصاصی باران شمال می خوانید:

مازندران، این نگین سبز شمال، امروز در چنگال بحرانی خاموش اما سوزان گرفتار است: زباله. جلسه چند روز پیش استاندار مازندران با هیئت سرمایه‌گذار چینی در حوزه مدیریت پسماند، نه یک نشست عادی، که فریادی برای نجات طبیعتی بود که نفس‌هایش به شماره افتاده است. اما آیا دست دراز کردن به سمت سرمایه خارجی، راه حل است یا اعترافی تلخ به ناتوانی داخلی؟

*پسماند: پاشنه آشیل مازندران

استاندار مازندران در این نشست ، با اشاره به انبوه زباله‌های دپو شده در جنگل‌ها و سواحل، اعلام کرد: “مدیریت پسماند امروز بلای جان مازندران است؛ استان هر ماه ۳۱۰۰ تن و در اوج سفرها تا ۶۰۰۰ تن زباله تولید می‌کند. این عدد، فاجعه است!”

این اعتراف، پرده از واقعیتی تلخ برمی‌دارد: مازندران با وجود میزبانی سالانه میلیون‌ها گردشگر، حتی توان پرداخت هزینه‌های پایه برای جمع‌آوری زباله را ندارد. آیا دولت به جای تکیه بر سرمایه خارجی، نباید بودجه مضاعف برای نجات این استان تزریق کند؟

*چینی‌ها چه می‌خواهند؟

هیئت چینی با بازدید از سایت دفن زباله انجیل‌سی بابل، وعده فناوری‌های نوین بازیافت و تبدیل زباله به انرژی را دادند. اما استاندار مازندران با لحنی منتقدانه هشدار داد: “تاکنون هیچ گروهی نتوانسته مشکل زباله را به طور ریشه‌ای حل کند. ما به طرح‌های عملیاتی و علمی نیاز داریم، نه وعده‌های پوچ!”

*دولت: تماشاگر یا مسئول؟

سوال اساسی اینجاست: چرا دولت به جای تکیه بر ظرفیت داخلی و اختصاص بودجه اضطراری، استان را وادار به دراز کردن دست نیاز به سمت چین می‌کند؟ مازندران با اقلیمی مشابه گوانژو چین، می‌تواند به الگویی برای مدیریت سبز تبدیل شود، اما این اتفاق تنها با تزریق منابع مالی و فناوری بومی ممکن است، نه با وام‌های خارجی!

* پیشنهادهای کرانه شمال

– ایجاد شورای اضطراری پسماند با حضور نمایندگان وزارت کشور و محیط زیست.

– اختصاص بودجه ویژه گردشگری برای مدیریت زباله در ایام پیک سفر.

– اجرای طرح‌های آموزش شهروندی با شعار “هر مسافر، یک سرباز سبز”.

– توسعه فناوری تبدیل زباله به انرژی با مشارکت شرکت‌های دانش‌بنیان داخلی.

مازندران را با زباله نخورید!

اگر امروز فکری به حال زباله‌های مازندران نشود، فردا باید شاهد جنگل‌های سوخته و دریای مرده شمال باشیم. سرمایه‌گذاری چینی می‌تواند فرصتی باشد، اما به شرطی که دولت نقش تماشاگر را کنار بگذارد و خود، پیشقراول نجات بهشت شمال شود.