صلح تحمیلی پذیرفتنی نیست

به گزارش پایگاه خبری باران شمال، در یادداشت تحلیلی سردار مسلمی “فرمانده سپاه کربلا” آمده است:

در روزهایی که رژیم کودک‌کش صهیونیستی، با سوءاستفاده از فضای دیپلماتیک و در سایه حمایت‌های آشکار غرب، حمله‌ای بی‌سابقه و جنایتکارانه علیه خاک ایران را رقم زد، ملت و نیروهای مسلح جمهوری اسلامی با پاسخی قاطع و هوشمندانه نشان دادند که تجاوز بی‌هزینه نخواهد ماند. در پی این تحولات، جریان‌های رسانه‌ای و سیاسی وابسته به جبهه غربی-صهیونیستی، تلاش سازمان‌یافته‌ای را برای تحمیل نوعی آتش‌بس یک‌جانبه و بازگرداندن ایران به میز مذاکره از موضع ضعف آغاز کردند. در همین مقطع حساس بود که رهبر معظم انقلاب اسلامی، در دومین پیام تلویزیونی خود، با صراحت اعلام کردند که «ملت ایران در برابر جنگ تحمیلی ایستاد و در برابر صلح تحمیلی نیز ایستادگی خواهد کرد». این موضع‌گیری دقیق و راهبردی، نیازمند تحلیل ژرف‌تری است که ابعاد آن برای مخاطبان داخلی و جهانی تبیین شود؛ چرا که صلح، در ظاهر واژه‌ای مثبت و انسان‌دوستانه است، اما وقتی «تحمیلی» می‌شود، می‌تواند به مراتب مخرب‌تر از جنگ‌های آشکار باشد.

در قاموس سیاسی ملت ایران، صلح نه یک شعار صرف، بلکه مفهومی متکی بر عدالت، عزت، استقلال و حقوق مشروع ملی است. آنچه رهبر معظم انقلاب نفی کردند، صلح از موضع ضعف و صلحی بود که دشمن پس از تجاوز و بدون پرداخت هزینه، بخواهد به طرف ایرانی تحمیل کند؛ صلحی که عملاً ادامه جنگ از مسیرهای سیاسی و روانی محسوب می‌شود. برای درک عمیق‌تر این موضع، می‌توان به تجربیات تاریخی معاصر اشاره کرد.

از معاهدات ننگینی چون گلستان و ترکمانچای در عصر قاجار گرفته تا پیمان‌های بی‌فرجام کمپ دیوید و اسلو در غرب آسیا، همگی مصادیق روشنی از صلح‌های تحمیلی هستند؛ صلح‌هایی که در آن‌ها ملل قربانی، بدون امکان استیفای حقوق خود، زیر یوغ سلطه‌گر می‌رفتند و این امر، نه تنها مانع از جنگ‌های آینده نمی‌شد، بلکه مشروعیت تجاوزگری را تثبیت می‌کرد. رهبر معظم انقلاب با بصیرتی عمیق و تحلیل راهبردی، هشدار دادند که امروز نیز همان الگو در حال تکرار است: دشمن صهیونیستی که در شرایط مذاکرات دیپلماتیک، تجاوزی آشکار و بی‌رحمانه به ایران آغاز کرد، اکنون با کمک متحدان غربی‌اش و با بهره‌گیری از عملیات سنگین روانی، می‌کوشد با شعار «بازگشت به میز مذاکره» و «درخواست آتش‌بس»، ایران را به پذیرش نوعی صلح تحمیلی وادار سازد؛ صلحی که بستر را برای بازسازی ماشین جنگی رژیم صهیونیستی و تداوم روند تجاوزگری فراهم کند. پذیرش چنین صلحی پیامدهای آشکاری دارد: 

نخست: خدشه‌دار شدن اعتبار بین‌المللی ایران است؛ کشوری که نتواند هزینه‌های لازم را بر دشمن متجاوز تحمیل کند، در نگاه جهانیان به عنوان بازیگری ضعیف و تسلیم‌شونده تلقی می‌شود و این امر امنیت و منافع ملی را در بلندمدت به شدت تضعیف می‌کند. 

دوم: تکرار چرخه‌ی تجاوز است؛ تجربه‌ی لبنان، فلسطین و سایر نقاط نشان داده است که دشمن صهیونیستی و حامیان غربی‌اش هرگاه هزینه‌ی اقدامات خود را نپرداخته‌اند، جسورتر و بی‌پروا‌تر عمل کرده‌اند.

سوم: تضعیف اراده‌ی ملی است؛ پذیرش صلح تحمیلی، همانگونه که در آیه شریفه «فَاسْتَخَفَّ قَوْمَهُ فَأَطَاعُوهُ» به آن اشاره شده است، موجب فرسایش عزت و کرامت ملت‌ها می‌شود؛ مردمی که باور کنند نمی‌توانند از حقوق خود دفاع کنند، در نهایت به ملتی بی‌اراده تبدیل خواهند شد که دیگران برایشان تصمیم می‌گیرند.

چهارم: گشودن در به سوی لیبی‌سازی ایران است؛ همانطور که رهبر فرزانه انقلاب نیز تلویحاً اشاره فرمودند، مدل لیبی‌سازی ایران از مدت‌ها پیش در محافل تصمیم‌سازی غرب مطرح بوده است؛ مدلی که در آن، با اعطای امتیازات یک‌طرفه و بدون تامین بازدارندگی موثر، زمینه فروپاشی امنیت ملی فراهم می‌شود. برخلاف دوران امام حسن مجتبی (ع) که خیانت فرماندهان و عدم حضور مردم، حضرت را به پذیرش صلح تحمیلی واداشت، امروز جمهوری اسلامی ایران از سرمایه‌ای بی‌نظیر برخوردار است: فرماندهانی شجاع، کارآزموده و وفادار؛ مردمی پرشور، حاضر در صحنه و مطالبه‌گر؛ وحدتی بی‌سابقه در برابر تجاوز دشمن؛ و یک رهبری حکیم که با اشراف کامل بر ابعاد میدانی و بین‌المللی، کشتی کشور را از گردنه‌های سخت عبور می‌دهد. همچنین، نیروهای مسلح ایران با اجرای موفق سیاست تنبیه متجاوز صهیونی، در حال اثبات این نکته به دشمن و متحدانش هستند که هزینه‌ی تجاوز بسیار سنگین‌تر از آن چیزی خواهد بود که محاسبه کرده بودند. در این چارچوب، دادن فرصت تنفس به دشمن، می‌تواند خطای راهبردی جبران‌ناپذیری باشد.

آنچه رهبر معظم انقلاب در این مقطع حساس بیان کردند، فراتر از یک موضع مقطعی است؛ این یک راهبرد ملی برای صیانت از استقلال، عزت و امنیت ایران است. صلح تحمیلی پذیرفتنی نیست؛ چرا که ملتی که با خون فرزندان خود بهای استقلال را پرداخته است، اجازه نخواهد داد که با ترفندهای روانی و بازی‌های دیپلماتیک، امنیت و اقتدار او را معامله کنند. به نظر میرسد امروز، پذیرش صلح تحمیلی، یعنی بازگشت به همان روزهای تلخ معاهدات گلستان و ترکمانچای؛ اتفاقی که رهبر معظم انقلاب هوشمندانه مانع آن شدند.