در آستانه‌ی عرفه، دل گویی از قفس خاکی خویش بیرون می‌پرد و در افق آسمانی پر می‌گشاید؛ آنجا که کلمات، دیگر صرفاً واژه نیستند، بلکه آهی‌اند از ژرفای جان، اشکی‌اند جاری بر گونه‌ی روح.